De Stilte in het Team van Dave
Vorige maand mocht ik een teamtraining begeleiden bij een team onder leiding van Dave, teamleider bij een IT-bedrijf Twente. Het team bestaat uit acht mensen: developers, testers en een scrummaster. Op papier een hecht team, maar tijdens de intake viel me al iets op. Dave zei: “We kunnen goed lachen met elkaar, maar soms denk ik dat niet alles gezegd wordt.”
Tijdens de training werd dat pijnlijk duidelijk.
We deden een oefening waarin elk teamlid mocht benoemen wat hij of zij waardeerde in het team én wat beter kon. In de eerste ronde bleef het vooral bij luchtige complimenten: “We zijn flexibel,” “We hebben humor,” en “We halen altijd de deadlines.” Toen ik doorvroeg naar wat moeilijker was in de samenwerking, viel er een lange stilte.
Totdat Maarten voorzichtig zei:
“Ik vind het soms lastig om kritiek te geven… Ik heb het gevoel dat dat hier niet zo wordt opgepikt.”
Binnen een seconde reageerde Bas met een grap:
“Ach ja, Maarten is gewoon bang voor z’n eigen mening!”
Er werd gelachen. Maar Maarten lachte niet.
En daar gebeurde het.
Sophie, de scrummaster, draaide zich naar Bas en zei rustig:
“Bas, ik snap dat je het luchtig wil houden, maar dit is precies wat we bedoelen. Er wordt snel iets weggelachen, en dan blijft het belangrijke onbesproken.”
De ruimte werd stil. Echt stil. Niet ongemakkelijk – maar geladen met inzicht. Ik keek naar Dave, een blik was genoeg. Hij keek om zich heen en zei:
“Volgens mij raken we nu de kern.”
Wat volgde was een open gesprek waarin meerdere teamleden aangaven dat ze soms op hun woorden letten. Niet omdat ze niet durfden, maar omdat ze geleerd hadden dat het tóch snel weggerelativeerd werd. Grappen zijn een kracht van dit team – maar zoals vaak bij krachten, zit de valkuil er pal naast.
Sinds die dag heeft Dave met het team afgesproken: we blijven lachen, maar niet als schild. Tijdens de stand-up is er elke vrijdag vijf minuten ‘spiegeltijd’, waarin je mag zeggen wat je lastig vond deze week. Zonder onderbreking. Zonder grappen.
Een kleine stap. Maar wel eentje die verschil maakt.
Durf jij in jouw team te zeggen wat er gezegd moet worden?
Of wordt er ook iets te vaak gelachen?
